Wat wil je worden? Een tijger.

Oké. Ik dop mijn penseel in het fel oranje, neem zijn kindergezicht in mijn handen. De huid van zijn sproetenwangen geeft mee onder de penseelstreken. De witte slagtanden staan ontroerend onder zijn geronde lipjes.

Andere kinderen staan roerloos rond een badje met hengels in hun handen, of werpen ringen rond flessen, of plukken vlokken van zelf gedraaide suikerspinnen.

De haken aan de hengels zijn van verbogen paperclips, de suikerspinmachine raakt oververhit, kinderen staan met hun voeten over de afgeplakte werpstreep.
Het is een kleine verzonnen kermis, een kermis die deze twee uur bestaat. Een vingerknip. Je bent er geweest of niet.

Kinderen trekken hun vaders van de tafeltjes mee naar de kermis. De zon valt binnen door de kleine raampjes en de radio schettert een lied dat van ver komt.

Wat wil je worden? Een tijger.

Oké. Ik doop mijn penseel in het fel oranje, durf zijn gezicht niet in mijn handen te nemen. Ik zie nu van heel dicht bij de gesprongen adertjes op zijn wangen, de groeven in zijn voorhoofd, zijn grijs wordende wenkbrauwen. Ik overschilder het allemaal fel oranje, tot hij een tijger is. De slagtanden moet ik twee keer overtrekken voor ze zichtbaar worden tussen zijn stoppels. Zijn dochter staat naast hem. “Lieve pappie”, zegt ze.
 

Op 16 juni vierden ze vaderdag in de centrale gevangenis van Leuven. Jonge Helden bracht de kermis binnen de muren. Mona, 1 van onze vrijwilligers, schreef over haar ervaring deze namiddag.